something about frustration, to-do lists and mirrors

My never ending to-do list is really bothering me today, yesterday and also the day before yesterday but slightly less so then. You see, the frustration is growing (as is the list) because for every task I do three more pop up and the worst part of it is that it is all self induced torture, because I am the only person demanding myself to do these things. At the top of my list always is this newsletter… ‘Always’ is a bit extreme. Every once in a while it is at the top and then drops down the list as priorities and motivation change, but it never seems to be crossed off. I’ve discovered that this newsletter is my favourite thing to procrastinate. Favourite in the same way that liquorice is my favourite candy that I find disgusting and do not like at all. I do love writing these emails however I also never want to. The point is, I’m frustrated and somehow I’ve managed to convince six more people to sign up for this mailing list even though it’s been months since the last email i’ve sent (but don’t tell anyone cause I’m embarrassed). Something I’m learning about myself: when I feel like I don’t show up enough (for friends, family, this newsletter) instead of just showing up, i want to hide even further away because showing up after all this time is just going to emphasise even more the fact that I haven’t been around.
​
Gosh. I wrote that first paragraph in one breath and abandoned hanging my laundry because the frustration was so strong. But thats the interesting thing about frustration… it makes us want to come into action. So here is the email i’ve been putting off for a few months and maybe we can all just pretend that that is fine. Because actually it is fine and I get to decide. This to-do task is a self imposed one after all.

​

As mentioned above, I convinced some people to sign up for this mailing list because of a story I wrote (in Dutch) and shared on my instagram and I will share it here with you too. Sorry if you can't read Dutch, I've been thinking about translating it... but that takes work and if I give myself one more excuse to procrastinate sending this email it might never leave my drafts. If you are very curious just toss it into good old google translate :)

​

Sinds kort heb ik geen spiegel meer in mijn kamer. Het is een idee wat al langere tijd door mijn hoofd spookte, een stiekem verlangen om alle spiegels in huis te laten verdwijnen. Maar, ik woon niet alleen en een spiegel is ergens ook wel handig en het is ook wel normaal of zoiets. Bovendien zit de mega badkamer spiegel mega vast en heb ik pas geleden een super mooie spiegel bij de kringloop gekocht voor maar vijf euro en die hangt zo goed in de huiskamer. Dus ik liet het idee maar spoken.

Tot het op een dag niet langer kon: Op de wc heb ik ooit een klein spiegeltje gehangen, nu stond ik op na het plassen en keek mezelf in de ogen. Plots vond ik dit het meest absurde ooit en ik haalde de spiegel weg. Op de andere muur plakte in een spread uit een tijdschrift, een groep oudere vrouwtjes die ’s winters op het strand staan, klaar om een ijskoude duik te nemen. Werkelijk een heerlijk beeld. Op de plek van het spiegeltje hing ik een briefje waarop ik een quote schreef waar ik die dagen vaak aan dacht:

“The desire to be loved is the last illusion,
give it up and you will be free.”

Eigenlijk hoopte ik dat een van mijn huisgenoten er iets van zou zeggen, sterker nog, ik voorspelde dat het onvermijdelijk zou zijn. Als je opstond van de wc, staarde het haast je ziel in en die woorden hadden mij de eerste keer dat ik ze las zo vastgegrepen. Maar tevergeefs, dagenlang geen woord erover, wekenlang zelfs. In diezelfde periode verbaasde het me nog elke dag als ik opstond dat ik mezelf niet zag maar enkel die blauwe balpen letters op een wit briefje op een witte muur. Dus begon ik er zelf maar over met één van mijn twee huisgenoten: “Wat denk je dat het betekent?” vroeg ik, proberend mijn enthousiasme over wat ik dacht dat het antwoord was te verbergen. “Ik ben het er denk ik niet helemaal mee eens”, begon ze…

Ze interpreteerde de woorden als negatief. Als een soort ‘je hebt geen liefde nodig’-achtig idee. of zoiets als: je moet gewoon van jezelf houden en dan heb je niemand nodig? Ik weet het niet meer precies, maar het enthousiasmeerde me alleen meer om mijn interpretatie te delen, volgens mij is het simpel: het gaat niet over dat liefde een illusie is, nee de sleutelterm is ‘het verlangen om geliefd te worden’. Ik geloof dat Margaret Atwood bedoelt: stop met verlangen naar geliefd worden. Realiseer je dat je al geliefd bent. Of misschien zelfs dat jij liefde bent. Dat laatste is van mij: besef dat jij de liefde bent.

Een tijd later werd ik overspoeld door een opruimbui die transformeerde tot ik-moet-nu-onmiddellijk-alle-meubels-verplaatsen bui. En jawel, het begon met het geniale idee om mijn grote wandspiegel van de muur te halen. Die spiegel nam een soort dictatoriale rol in over de indeling van mijn kamer, want de spiegel paste eigenlijk maar op één plek waardoor alle andere meubels ook maar op één plek pasten. Dus nu die spiegel uit het kamerbeeld verdween, opende zich een scala aan mogelijkheden. Ik besloot mijn bureau ook te laten verdwijnen en haalde het uit elkaar. Na een paar uur had ik een nieuwe kamer en bovendien een nieuwe ik. Deze ik heeft namelijk geen spiegel in haar kamer. De nieuwe ik komt ook met nieuwe gewoontes natuurlijk (die trouwens veel makkelijker te vormen en vol te houden zijn in een frisse omgeving). Geen spiegel betekent namelijk niet meer piekeren over hoe ik eruit zie: Ik heb een bewuste keuze gemaakt hierin. Ik trek aan waar ik zin in heb en kijk naar mezelf, gewoon zovan, ik kijk naar beneden en bekijk mezelf direct. Vervolgens stel ik mezelf twee vragen: 1. zit het lekker? 2. voel ik me hier goed in? Als ik op beide ja antwoord, kan ik de deur uit.

Mezelf in een spiegel bekijken lijkt een soort gekke tweedeling te creëren. Iets als: kijk daar, dat ben ik. Ik observeer mezelf in plaats van dat ik mezelf ben. Mijn lichaam als iets om van alle kanten te overwegen en beoordelen, in plaats van het te bewegen en voelen. Zelfportretten vind ik heel leuk en heel raar. Ik bestudeer mezelf in de spiegel en teken wat ik zie, dan kijk ik naar die tekening en zie ik hoe ik naar mezelf kijk alsof het een ander is. Ik zie mijn voeten aan mijn lichaam zitten maar ik zie haar gezicht in de spiegel. Dan ontstaan er vragen als: wie is zij eigenlijk? Terwijl het me totaal niet interesseert om te bepalen wie ik ben.

Zonder spiegel kan ik gewoon zijn. En dat is zo verrukkelijk. Uiteraard ren ik soms nog naar de kamers van mijn huisgenoten om mijn outfit te checken. En om mijn zelfportretten voort te zetten is de spiegel mijn beste vriend. Maar als ik dan naar mezelf kijk is het tenminste een bewuste keuze. De spiegel als hulpmiddel in plaats van… tweedeler.

​

​

recommendation:
>>music: the new album Consider It Done by the band Cocobolo

Consider It Done • Cocobolo Elderflower • Cocobolo PREVIEW   ​

​

bye bye

Z

​

113 Cherry St #92768, Seattle, WA 98104-2205
​Unsubscribe · Preferences​